Tytuł wpisu "Sed ut perspiciatis unde omnis iste natus error sit voluptatem accusantium doloremque laudantium, totam rem aperiam, eaque ipsa quae ab illo inventore veritatis et quasi architecto beatae vitae

Kilka dni temu wróciłem z okolic Nowej Rudy. Chciałem odwiedzić przyjaciół, zobaczyć okolice Kotliny Kłodzkiej, w końcu uciec od siebie i własnego napięcia.

Któregoś wieczoru Doug wyznacza nam zadanie: po przerwie każdy opowie, na poczekaniu, coś ze swojego życia. W grupie popłoch. Nie znamy dobrych prawdziwych historii, dlatego piszemy o nastolatkach, które uprawiają seks z krokodylami itepe.

Oto tort biszkoptowy z borówkami, który wczoraj zrobiła Ania Hatłas na urodziny dla naszej Córki, a zaraz potem wyszła z domu z racji obowiązków, których nie mogła przełożyć.

W The Economist (wydanie amerykańskie) dość ciekawy artykuł o terapii psychodelikami. Reporterzy wybrali się do Meksyku i odwiedzili kilka ośrodków, które takie terapie oferują.

leż to jest książka! Kto nie fascynował się Indianami w dzieciństwie, ten na starość zostanie złośliwym białasem – nie wiem czy to co piszę jest prawdą, ale co tam.
Tydzień temu wpadła mi w ręce książka „Imperium księżyca w pełni. Wzlot i upadek Komanczów”.

Od poniedziałku jesteśmy na wakacjach na wsi we wschodniej Wielkopolsce i przez te ostatnie trzy dni chciałem odpocząć ale nie mogłem.

Na fotografii widzimy grupę lokalnych artystów aborygeńskich pozujących na tle budynku szkoły w osadzie Papunya, 250 km na zachód od australijskiego Alice Springs.

Ela przyjechała na kwietniowy warsztat z suczką Luną. Pierwszego wieczora zaproponowała, że będzie robiła dla nas sesje odprężającej Jogi nidry. Po całym dniu spotykaliśmy się więc na poddaszu, przychodziliśmy z kocykami i kładliśmy się na materacach.

Jaka to piękna i pożywna książka! Suzanne McConnel napisała coś pomiędzy podręcznikiem pisania (wiem, to źle brzmi), a opowieścią o Kurcie Vonnegucie i jego wizji pisarstwa. Zrobiła to w bardzo nieoczywisty sposób łącząc fragmenty tekstów Vonneguta – Jej nauczyciela pisania z własną opowieścią.

Po pięciu dniach głębokiego schodzenia w historie pisane przez grupę, kiedy zamknęły się drzwi za gośćmi i w domu zapadła cisza, od razu przyszedł jakiś żal, że w tej ciszy nie można zostać na zawsze. Ania i Moritz do których przyjeżdżamy do Stankowic żyją w niej. Budzą się i od samego rana są w tym czymś, tym dzwonie z ciszy.

Po długich godzinach spędzonych nad tekstami, po setkach załamań i kilku momentach radości mogę bez końca opowiadać o pisaniu jako o koszmarze. Jednocześnie mogę o procesie pisania opowiadać jako o roślinie – czymś żywym i obdarzonym własną tożsamością. Wkrótce razem z  Instytut Badań Literackich PAN uruchamiam kurs „Pisanie jako proces. Kurs praktyczny”.