Spotkali się na kursie pisarskim:

McConell pisze: „Kiedy zobaczyłam go po raz pierwszy (nic o nim wtedy nie wiedziałam) wydał mi się zabawny. Stał przed salą wykładową z innymi pisarzami, który mieli nas uczyć. Wysoki, zaokrąglone ramiona (człowiek w kształcie banana, jak sam siebie kiedyś określił), palił papierosa w długiej czarnej lufce, przechylał głowę i wydmuchiwał dym z widoczną świadomością absurdalności i pretensjonalności tego zachowania […]”

No i już sam Vonnegut: „Styl pisarski, najbardziej dla ciebie naturalny, musi być echem mowy słyszanej w dzieciństwie. Angielski był trzecim językiem powieściopisarza Josepha Conrada i wiele z tego, co wydaje się pikantne w jego literackiej angielszczyźnie, było bez wątpienia zabarwione językiem ojczystym autora, czyli polskim. Szczęśliwy doprawdy jest pisarz, który dorastał w Irlandii, bo angielski, którym tam mówią, jest wyjątkowo zabawny i melodyjny. Ja sam dorastałem w Indianapolis w stanie Indiana, gdzie zwykła mowa brzmi niczym piła taśmowa tnąca ocynkowaną blachę i wykorzystuje słownictwo równie nieskomplikowane jak klucz nastawny pojedynczy.

[…] Wszystkie te oddane mowy są piękne, tak jak piękne są odmiany motyli. Bez względu na to, jaki jest twój pierwszy język, powinieneś go strzec, powinieneś strzec go jak skarbu przez całe życie”.

 

Kurt Vonnegut, Suzanne McConnell, „Zlituj się nad czytelnikiem. Zasady twórczego pisania”, przeł. T. Biedroń, Wydawnictwo Zysk i s-ka 2023