Po pięciu dniach głębokiego schodzenia w historie pisane przez grupę, kiedy zamknęły się drzwi za gośćmi i w domu zapadła cisza, od razu przyszedł jakiś żal, że w tej ciszy nie można zostać na zawsze. Ania i Moritz do których przyjeżdżamy do Stankowic żyją w niej. Budzą się i od samego rana są w tym czymś, tym dzwonie z ciszy.
Po długich godzinach spędzonych nad tekstami, po setkach załamań i kilku momentach radości mogę bez końca opowiadać o pisaniu jako o koszmarze. Jednocześnie mogę o procesie pisania opowiadać jako o roślinie – czymś żywym i obdarzonym własną tożsamością. Wkrótce razem z Instytut Badań Literackich PAN uruchamiam kurs "Pisanie jako proces. Kurs praktyczny".